سردخانه ها به صورت کلی براساس دما در دو گروه سردخانه بالای صفری و سردخانه زیر صفری تقسیم بندی می شوند. تفاوت بین این دو نوع سردخانه در قدرت و ظرفیت کمپرسورهای آن ها است. در واقع سردخانه زیر صفری قدرت کمتری نسبت به سردخانه بالای صفری دارند. دمای مخصوص سردخانه‌های بالای صفری برای نگهداری مواد غذایی و محصولات خود، دمای بالاتر از نقطه انجماد است. از این رو عموما دمای این نوع از سردخانه ها حدود 0 الی 4 درجه سانتیگراد است. سردخانه بالای صفری به کمک سیستم تراکمی قادر هستند دمای سردخانه را بالای صفر نگاه دارند. این روش کاهش دما دارای چهار مرحله است که به سیکل تبرید تراکمی شهرت دارد.
چهار مرحله ای که در سردخانه بالای صفری صورت می گیرد به شرح زیر است:
1- تراکم
2- چگالش
3- انبساط
4- تبخیر
اجزای اصلی دستگاه سردخانه‌بالای‌صفری دارای چهار بخش اصلی است که شامل اواپراتور، شیر انبساط، کمپرسور و کندانسور می شود. عامل سرد کننده یا مبرد فاکتور اصلی فرایند سرمایش محسوب می شود. مبردهایی که در این نوع از سردخانه ها کاربرد دارد شامل مبرد فریونی و مبرد آمونیاکی می شود. استفاده از مبردهای آمونیاکی به دلیل خاصیت سمی که دارند خطرناک هستند و بیشتر برای سردخانه های بزرگ مورد استفاده قرار می گیرند. اما در مقابل مبردهای فریونی به دلیل تنوع بالا، کاربرد بسیار گسترده تری دارند.
کاربرد
این نوع از سردخانه ها باعث افزایش ماندگاری محصولات و مواد غذایی می شوند. این ویژگی باعث می شود کیفیت مواد غذایی و محصولات کشاورزی هنگام عرضه به بازار فروش افزایش یابد. سردخانه‌بالای‌صفری بیشتر جهت حفظ و نگهداری میوه جات، سبزی جات، داروها و محصولات لبنی نظیر شیر، دوغ و ماست، گوشت تازه و هر محصولی که برای نگهداری به دمای بالاتر از صفر نیاز دارد، مورد استفاده قرار می گیرد.
برای ساخت یک سردخانه باید ابتدا تعیین شود که این سردخانه چه کاربری دارد و برای نگهداری چه محصول یا محصولاتی قرار است مورد استفاده قرار بگیرد. زیرا هر محصول دمای نگهداری خاص خود را دارد. در مرحله بعد میزان ظرفیت مورد نظر، شرایط اقلیمی منطقه و… باید مشخص گردد. شاید برایتان جالب باشد که بدانید این سردخانه با توجه به موقعیت و کاربری آن می تواند به صورت و ابعاد های مختلفی طراحی گردد. به عنوان مثال می تواند به صورت ثابت، قابل انتقال یا حتی به شکل کانکس ساخته شود.